De golfslag rond Venezuela wordt hoger nu Washington meerdere keren heeft ingegrepen tegen vaartuigen die het als drugstransporten bestempelt en daarbij volgens internationale berichtgeving minstens zevenentwintig doden vielen. Terwijl bij de meest recente actie voor het eerst bemanningsleden het overleefden en door de Amerikaanse marine van het water werden gehaald. De herkomst van slachtoffers en de rechtmatigheid van de operaties blijven onderwerp van felle discussie met families in de regio die bewijs eisen en regeringen die van moord spreken of juist wijzen op grensoverschrijdende criminaliteit, binnen dat spanningsveld kiest Suriname voor strategie.
President Jennifer Simons liet tijdens een persmoment geen mist bestaan over de Surinaamse lijn, ons land verleent geen steun aan een militair optreden in de omgeving en blijft vasthouden aan non-interventie, neutraliteit en vreedzame conflictoplossing. Suriname wil vriendschappelijke relaties met de Verenigde Staten, Venezuela, Guyana en Trinidad en we wil een uitkomst die voor iedereen telt, een regio waar handel en visserij varen op zekerheid en waar grenskwesties niet achter kanonlopen verdwijnen maar aan tafel worden opgelost. Tegelijk herhaalde het staatshoofd dat internationale samenwerking tegen drugs onverminderd nodig is, echter uitsluitend binnen de grenzen van recht en menselijkheid.
Die dubbele boodschap schuift het want de doodstraf is afgeschaft en ook wie zich schuldig maakt aan drugshandel hoort hier een gevangenisstraf te krijgen en geen executie op zee. Standrechtelijk doden hoort niet in het gereedschap van staten die zich aan het recht willen verstaan en daarom steunt Paramaribo regionale afstemming binnen Caricom om druk te vertalen naar diplomatie, in plaats van een positie te kiezen die ongewild escalatie legitimeert. De president benoemde drie ankers die elkaar versterken, geen militaire verheviging in onze omgeving, wel actieve bestrijding van drugscriminaliteit en altijd via kanalen die het internationaal recht respecteren.
Wie de feiten op een rij zet ziet hoe snel misverstanden tot gevaar kunnen leiden, na de eerste reeks Amerikaanse operaties was onduidelijk of alle doden Venezolanen waren of dat ook Colombianen onder de slachtoffers vielen. Families in Trinidad vroegen openbaar bewijs en de Venezolaanse regering sprak van illegale aanvallen en agressie, tegelijk downplayde Washington politieke motieven en werd in een later incident gemeld dat opvarenden levend uit het water zijn gehaald en nu onder toezicht staan In zo’n landschap van claims en tegenclaims is het verstandig om vaarroutes, communicatie en bewijsvoering boven de golven te houden.
Voor Suriname ligt hier de opdracht om de eigen maritieme keten scherper te trekken, de schepen die uitvaren doen er goed aan hun AIS consequent aan te houden, logboeken nauwgezet bij te houden en vaardoel en lading al voor vertrek te melden. Zodat iedere controle op zee kan terugvallen op feiten in plaats van aannames. Vissers kunnen met de Kustwacht, de Maritieme Autoriteit en buurlanden afspraken maken over snelle verificatie wanneer buitenlandse eenheden om inspectie vragen, verzekeraars zien dat graag en premies volgen meestal de zekerheid van procedures.
Ook aan land valt winst te halen wanneer diplomatie en veiligheidsdiensten dezelfde kant op kijken, consulaire draaiboeken die op de plank liggen voorkomen paniek wanneer bemanningsleden in het buitenland worden vastgehouden. En justitiële samenwerking die op dossierniveau werkt maakt het verschil tussen een regionaal incident en een strafzaak die netjes doorloopt, zo krijgt de strijd tegen drugs tanden zonder dat het recht wordt losgelaten.
Tussen de regels door klinkt een eenvoudig advies dat geen krantenkop nodig heeft, rust aan de grens begint met voorspelbaarheid thuis, landen die hun kaarten, protocollen en papieren op orde hebben blijken in onrustige tijden het best beschermd, ze hoeven niet te schreeuwen om gehoord te worden en ze verliezen niet wat ze willen verdedigen, hun reputatie.
