Vandaag verstrijkt het ultimatum dat Donald Trump aan Vladimir Poetin heeft gesteld, stem in met een staakt-het-vuren in Oekraïne, of bereid je voor op nieuwe Amerikaanse sancties. Europese leiders achten de kans klein dat Poetin buigt. Tot nu toe kreeg de Russische president regelmatig uitspraken van Trump te horen die hem goed uitkwamen. Nu de toon verhardt, is de vraag of Trump zijn woorden omzet in daden en of hij sancties durft in te voeren die daadwerkelijk effect hebben.
De Oekraïense president Volodymyr Zelenski ziet in het dreigement een strategische opening. Rusland worstelt met torenhoge inflatie, oplopende staatsschuld en een sterke afhankelijkheid van olie-export. Een scherpe daling van de olieprijs zou Moskou financieel hard treffen. Toch blijft de steun van China cruciaal. Zonder druk op Beijing blijven westerse sancties volgens veel waarnemers slechts half effectief.
Intussen groeit in Europa het besef dat de Verenigde Staten zich steeds minder willen binden aan het conflict. Europese landen kopen wapens bij Amerikaanse producenten, betalen deze zelf en sturen het materieel rechtstreeks naar Oekraïne. Dit roept vragen op over de balans in het bondgenootschap want wie verdedigt wie en belangrijker nog, tegen welke prijs?
Na 3,5 jaar oorlog heeft Oekraïne delen van zijn grondgebied heroverd, maar Rusland houdt nog altijd grote stukken bezet. De menselijke tol is hoog, naar schatting een miljoen doden en gewonden. Toch klinkt vanuit het Kremlin het geluid dat Poetin gelooft dat hij aan het winnen is, een overtuiging die wordt gevoed door zijn directe kring.
Het fundamentele probleem is dat oorlog geen rekensom is. Niet de hoeveelheid middelen, maar de volharding om door te vechten, bepaalt de uitkomst. Elke nieuwe deadline wekt hoop op verandering, maar laat tegelijkertijd de ongemakkelijke vraag achter: is die hoop realistisch, of slechts een vorm van zelfbedrog?
