Terwijl Washington wankelt door de sluiting van overheidsdiensten schuift in New York een voorstel naar voren dat de cryptosector rechtstreeks in het hart treft en tegelijk de energierekening van huishoudens moet verlichten. Een nieuw wetsvoorstel van senator Liz Krueger en Assembly Member Anna Kelles introduceert een oplopende heffing op elektriciteitsverbruik door bedrijven die bitcoins en andere cryptomunten delven, met één duidelijke uitzondering voor spelers die volledig op hernieuwbare bronnen draaien.
Mijnbedrijven die op jaarbasis tot en met 2,25 miljoen kilowattuur verbruiken blijven buiten schot. Wie daarboven gaat betaalt per extra verbruikstrap een oplopende toeslag per kilowattuur. Voor het segment tussen 2,26 en 5 miljoen kilowattuur geldt twee cent per kilowattuur, tussen 5 en 10 miljoen drie cent, tot 20 miljoen vier cent en boven dat niveau vijf cent. De opbrengsten vloeien naar een fonds dat lage en middeninkomens helpt bij de energierekening, waardoor de publieke legitimiteit van het pakket wordt versterkt.
Wie het net zwaar belast gaat meebetalen aan de maatschappelijke kosten, wie investeert in wind, zon of andere schone bronnen krijgt vrijstelling. Beleidsmatig sluit dat aan bij een groeiende Amerikaanse trend waarin zware verbruikers worden geprikkeld om piekbelasting te mijden en emissies te verlagen, juist in staten waar concurrentie om schone stroom toeneemt door datacenters en elektrificatie.
Winstmarges staan onder druk door hogere hardwareprijzen en volatiliteit van cryptokoersen en een extra heffing kan bedrijven wegduwen naar staten met ruimere regels of naar landen met goedkopere energie. Tegelijk is het argument aan de andere kant zichtbaar. Een mijnoperatie die dag en nacht draait, zonder vraagsturing, kan pieken in het net verergeren en investeringen in infrastructuur naar voren trekken, terwijl de baten privaat zijn en de lasten publiek. Dit wetsvoorstel probeert die verdeling te corrigeren en geeft met de vrijstelling voor groene stroom een duidelijke routekaart richting schonere productie.
In de schaduw van een federale begrotingscrisis willen staten laten zien dat zij eigen instrumenten hebben om schaarse publieke middelen te beschermen en energiezekerheid te bewaren. Een oplopende tariefstructuur is hiervoor een bekend beleidsmiddel, omdat ze verbruik boven een maatschappelijk aanvaardbaar niveau zwaarder beprijst en tegelijk ruimte laat voor innovatie zoals vraagrespons, warmtehergebruik en opslag.
De Surinaamse energiemarkt staat aan de vooravond van grote keuzes door olie en gas voor de kust, en hopelijk de modernisering van het net en de groei van digitale diensten. Het signaal uit New York is dat beleid dat stroomintensieve activiteiten toelaat pas echt werkt wanneer het verbruik stuurt in plaats van alleen licenties uit te delen. Projecten die aantoonbaar op hernieuwbare bronnen draaien, die piekbelasting vermijden en die restwarmte nuttig inzetten krijgen makkelijker financiering, betere verzekeringsvoorwaarden en stabielere afzet. Bedrijven die dat al bij het ontwerp regelen komen sneller door internationale due diligence en kunnen contractueel aansluiten bij de duurzaamheidswensen van buitenlandse afnemers.
Voor investeerders en ondernemers is nog iets anders relevant, want transparant meten en rapporteren van verbruik per uur, afspraken over automatische afschakeling bij piekuren en het publiek delen van prestaties maken een plan bankwaardig en verkleinen reputatierisico. Wie daarnaast lokale waarde toevoegt, bijvoorbeeld door onderhoud en assemblage in eigen land te organiseren of door opleidingen direct te koppelen aan de benodigde profielen, bouwt draagvlak dat langer meegaat dan een subsidieperiode.
Jurisdicties die schaarse netcapaciteit en publieke doelen koppelen aan strategische prikkels houden regie over groei en verlagen tegelijk de kosten voor de samenleving. Voor Suriname ligt hier een kans om toekomstige datacenters, fintech en eventueel gereguleerde digitale mijnactiviteiten te richten op goedkope groene stroom en vraagsturing, zodat de energierekening van burgers niet opdraait voor privé rendement en de economie als geheel wint aan voorspelbaarheid.
