“De eigen weg tussen droom en daad”
“We zijn al vijftig jaar onafhankelijk, maar wat doen we ermee?”
Met die vraag nodigt kunstenaar Sunil Puljhun de gemeenschap uit om stil te staan bij de betekenis van vijftig jaar staatkundige onafhankelijkheid. Zijn gedachten en gevoelens hierover heeft hij samengebracht in de tentoonstelling ‘De eigen weg tussen droom en daad’, die in november 2025 te zien zal zijn.
Als kind hield ik me niet bezig met maatschappelijke thema’s, vertelt Puljhun aan Ko’W’ Checking. Maar naarmate je ouder wordt en je gesprekken voert over actuele onderwerpen, begin je te reflecteren op de minder prettige kanten van onze samenleving.
Puljhun staat bekend om zijn gedurfde thema en confronterende stijl. Zijn werk is geen zoetsappige vertoning van liefde en schoonheid, maar een rauwe weergave van emoties en maatschappelijke vraagstukken. Voor een kunstenaar is het essentieel om bewust te zijn van wat er speelt in de maatschappij en daar een eigen mening over te formuleren, zegt hij.
Hij ziet zijn kunst als een vorm van vrije meningsuiting: Ik kaart onderwerpen aan waar men liever niet over nadenkt zoals de zwarte, gewelddadige bladzijden uit onze geschiedenis.
De kunstenaar verdiepte zich voor zijn tentoonstelling in de geschiedenis van Surinames onafhankelijkheid, sprak met tijdgenoten en bestudeerde historische bronnen. Wat je in mijn werk ziet, is het resultaat van die gesprekken en observaties, legt hij uit. Ik wil dat mensen zich afvragen: wat hebben wij zelf met die onafhankelijkheid gedaan?
De expositie toont kleurrijke, gelaagde kunstwerken met verborgen boodschappen. Puljhun gebruikt mixed medium zoals houten pagaaien, wayangpoppen, Sanskriettekens, oude guldens en prasi oso symbolen die verwijzen naar het rijke culturele erfgoed dat is ontstaan uit slavernij en contractarbeid.
Puljhun spaart niemand, want in zijn werk Silent Whisper stelt hij dat Suriname zijn onafhankelijkheid bijna gratis verkreeg door de ontwikkelingshulp van Nederland. Maar wat hebben we met dat geld gedaan voor de opbouw van het land?” vraagt hij zich af. Hij hekelt de politieke verdeeldheid en de zogeheten ‘Facebook warriors’ die de polarisatie aanwakkeren. Partijpolitiek zou maar tot de verkiezingsdag moeten duren. Daarna moet je voor het hele volk werken, zegt hij scherp.
Ook het kunstwerk van een zwarte landkaart van Suriname met het betwiste gebied Tigri, aan een ketting verbonden met een kleine Guyanese vlag vormt een krachtig symbool van zijn stil protest. We lachen met onze buren, maar negeren het probleem. Dit werk herinnert ons eraan hoe slordig we omgaan met onze eigen grenzen.
Puljhun ziet zijn tentoonstelling als een spiegel voor politiek én samenleving. Onze geschiedenis kent mooie momenten, maar ook donkere tijden en die moeten we onder ogen durven zien, benadrukt hij.
Volgens hem ligt de verantwoordelijkheid voor vooruitgang niet alleen bij de overheid, maar ook bij burgers. Je draagt een trui met ‘Suriname’ erop, maar gooit vuil aan de vernieuwde Waterkant. Liefde voor het land begint bij jezelf. Met een glimlach voegt hij eraan toe: Niemand zal dit land opbouwen behalve wij die hier wonen. Unu no wakti overheid ze heeft geen geld, zegt hij lachend. Dus, steek je handen uit de mouwen en werk.
