Stichting Wan Okasi hoopt dat de regering-Simons/Rusland mensen met een beperking niet over het hoofd ziet. Al decennia kampt deze groep met ontoegankelijke voorzieningen, gebrekkig vervoer, onbetaalbare hulpmiddelen en trage, onduidelijke uitkeringsprocedures. Een wettelijk verankerde uitkering voor mensen met een handicap ontbreekt nog altijd, terwijl afspraken zoals de zogenoemde Monikarta-regeling keer op keer stranden in bureaucratie.
Sinds de ratificatie van het VN-Verdrag inzake de Rechten van Personen met een Handicap in 2017 is in de praktijk weinig vooruitgang geboekt. Sterker nog: pogingen om zelfs het stemgeheim voor blinden en slechtzienden aan te tasten, werden door maatschappelijke organisaties met succes tegengehouden. Dit alles onderstreept dat beleidsmakers jarenlang hebben verzuimd de fundamentele mensenrechten van deze kwetsbare groep te waarborgen.
Vooruitkijkend is er nu behoefte aan een inclusieve strategie die uitgaat van zelfbeschikking en gelijke kansen, niet van medelijden. Moderne hulpmiddelen en digitale innovaties zoals kunstmatige intelligentie voor spraak- en leesondersteuning bieden volop mogelijkheden om participatie in onderwijs, arbeidsmarkt en samenleving te bevorderen. Dat vergt echter heldere beleidskaders, voldoende budget en politieke daadkracht.
Hoewel de economische krapte niet genegeerd kan worden, mag dat geen vrijbrief zijn om noodzakelijke investeringen uit te stellen. Er is een ingrijpende inhaalslag nodig: van fysieke toegankelijkheid van gebouwen en openbaar vervoer tot een efficiënt werkende uitkeringsadministratie. Maatschappelijke organisaties zoals Wan Okasi staan klaar om samen met het ministerie van Sociale Zaken en Volkshuisvesting aan praktische oplossingen te werken. De nieuwe minister kan rekenen op hun expertise, mits er bestuurlijke prioriteit komt voor een samenleving waarin mensen met een beperking volwaardig mee kunnen doen.
