Waar niemand het over heeft is de schaduwzijde van de officiële verklaringen, want daar ontvouwt zich een geraffineerd elektronische oorlogvoering, tactische en gerichte penetratieaanvallen die de kern vormen van de Amerikaanse en Israëlische operatie tegen Iran. Nog voordat de B-2 Spirit–stealthbommenwerpers opstegen, had een speciaal inzetteam van EC-130H Compass Call-vliegtuigen en cyberunits de Iraanse luchtverdediging (IAD) doelbewust verward. Door simultaan radarjamming en datalink-spoofing uit te voeren, creëerden de VS valse invallen van niet-bestaande droneformaties, waardoor de Iraanse operators hun SEAD-systemen (Suppression of Enemy Air Defenses) op de verkeerde coördinaten richtten.
Tegelijkertijd voerden F-16’s en F-35’s zogenoemde “probe strikes” uit op randdoelen, precies buiten de echte nucleaire sites van Fordow, Natanz en Isfahan. Deze tactiek van mimetische misleiding leidde de luchtverdedigingseenheden weg van de vitale installaties, waarna de Advanced Penetrator-bommen de GBU-57 Massive Ordnance Penetrator muisstil door de betonnen pantserplafonds daverden. Dankzij een verstevigde huls van gehard chroomstaal drongen de MOP’s diep in de cryogene bunkers door, zonder bovengrondse detonaties die vroegtijdig alarm zouden slaan.
De timing van de operatie was onberispelijk afgestemd op de interne routine van Iran’s nucleaire staf. Intelligence-analisten hadden maandenlang de onderhoudsschema’s en shiftrotaties in Natanz gevolgd. De zondagmiddag-aanval viel samen met een geplande onderhoudsfase, waarin veel technisch personeel in externe workshops werkte. Dit minimaliseerde personele verliezen en beperkte tegelijkertijd de politieke impact voor Teheran, waardoor de VS en Israël een subtiele, gecontroleerde escalatie bewerkstelligden.
Ondersteunend aan de bommenwerpers patrouilleerden Israëlische Dolphin-klasse onderzeeboten onopgemerkt in de Straat van Hormuz en de Perzische Golf. Klaar om bij een eventuele Iraanse tegenaanval Tomahawk-kruisraketten af te vuren, fungeerden deze SSNs als een “zwevende tweede-slaag” afschrikking voor commerciële en militaire scheepvaart. Deze maritieme component van de operatie aangeduid als de “maritime interdiction posture” versterkte het strategisch mandaat zonder dat het formeel naar buiten hoefde te treden.
In de nasleep van de strikes meldden onafhankelijke satellietbeelden beperkte schades bij Fordow en Natanz, terwijl de IAEA geen afwijkende stralingspieken waarnam. Dit alles wijst op een operatie waarin EWO-maatregelen (Electronic Warfare Operations), SEAD en OCA-elementen (Offensive Counter Air) combineerden met hyperprecisie-munitie. Waar de wereld vooral keek naar de B-2’s en Tomahawks, bleef het geraffineerde samenspel van decoy-vluchten, geavanceerde penetrators en onderzeeboten het best bewaarde geheim van de missie.
