In Glendale vulde het State Farm Stadium zich tot de nok met rouwenden en campagneborden, een memorial voor Charlie Kirk dat aanvoelde als megakerkdienst en politieke bijeenkomst tegelijk, met muziek, gebeden en toespraken achter kogelwerend glas, terwijl duizenden nog buiten stonden te luisteren. Binnen noemde president Donald Trump de vermoorde activist een martelaar voor de Amerikaanse vrijheid en zette hij de toon door zonder bewijs de radicale linkerzijde aan te wijzen als bron van geweld, woorden die de zaal opjoeg en de breuklijn in het land scherper tekenden.
De lijst met sprekers onderstreepte Kirks gewicht in het conservatieve ecosysteem, vicepresident JD Vance sprak over een generatie die een vaandeldrager verloor, ministers Marco Rubio en Pete Hegseth prezen zijn invloed op jonge kiezers en artiesten gaven het geheel de sfeer van een patriottische revival, precies het mengsel waarmee Turning Point USA jaren lang zalen vulde. De organisatie meldde dat het stadion met ruim 63 duizend plaatsen uitverkocht was en dat de beveiliging tot ver buiten de arena werd opgetrokken, een signaal dat de angst voor navolging net zo tastbaar is als het verdriet.
Het meest indringende moment kwam van Erika Kirk, die zichtbaar aangeslagen maar vastberaden het podium betrad, haar man verontschuldigde niets en stierf zonder spijt, zei zij, waarna ze de verdachte vergaf en aankondigde dat zij het werk binnen Turning Point zal voortzetten, met campusdebatten en een frontale verdediging van de vrijheid van meningsuiting als leidraad. De zaal antwoordde met het refrein van Lee Greenwoods God Bless the USA en met tranen die even snel opdroogden als nieuwe slogans verschenen, de rouw werd ritme.
Trumps woorden trokken het afscheid onvermijdelijk de politiek in, hij herhaalde dat hij Kirk postuum de Presidential Medal of Freedom zal toekennen en koppelde het verlies aan zijn belofte om linkse groeperingen harder aan te pakken, terwijl het Witte Huis al dagen signalen afgeeft dat er beleidsstappen tegen Antifa en aanverwante netwerken worden voorbereid, waarmee het debat over veiligheid en burgerrechten opnieuw op tilt slaat. Burgerrechtenorganisaties waarschuwen dat rouw niet mag uitmonden in een vrijbrief om politieke tegenstanders te knevelen, aan de andere kant klonk in de tribunes het vaste antwoord dat afschrikking de enige taal is die geweld tegen publieke figuren stopt.
Wat blijft hangen na een dienst die tegelijk stil en luid was, is een land dat in een stadion zijn breuklijn uittekent, de weduwe die vergeving preekt en doorgaan belooft, een president die rouw en strijd in één zin vlecht en een beweging die in verlies juist een nieuw startschot hoort, de feiten zijn intussen hard, een volle arena, een vermoorde voorman, een onderzoek dat nog geen motief heeft opgeleverd en een publieke ruimte die brozer voelt met elke toespraak die echo vindt buiten de muren.
