De energietransitie schoof deze week een tandje op doordat TotalEnergies en Veolia hun jarenlange samenwerking formaliseren in een nieuw raamwerk dat tegelijk aan uitstoot, water en grondstoffen trekt, want de afspraken gaan van het terugdringen van methaan op stortplaatsen en hergebruik van industrieel afvalwater tot het voeden van ontziltingsfabrieken met schone stroom en het terugwinnen van schaarse metalen uit afgedankte technologie. In het pakket zit de inzet van AUSEA, een droneplatform van TotalEnergies dat methaanlekken snel en herhaalbaar opspoort zodat Veolia gericht kan bijsturen, precies het type meetwerk dat een doel van tachtig procent methaancaptatie in 2032 haalbaar maakt wanneer de uitvoering strak blijft.
Water wordt de tweede pijler met plannen om op locaties met waterschaarste de onttrekking van zoet water voor TotalEnergies tegen 2030 een vijfde lager te zetten, terwijl Veolia tegelijk afvalwater opwerkt voor hergebruik en bestaande lozingen schoner maakt; de recent bezegelde deal rond SATORP in Saoedi-Arabië fungeert daarbij als vliegwiel voor grootschalige recycling van industriële stromen. Dat de twee groepen het samenspel beheersen, bleek eerder al in Oman waar zij samen de grootste zonne-installatie voor een ontziltingsfabriek bouwden, een blauwdruk voor het elektrificeren van waterproductie met een kleine voetafdruk.
De cirkel sluit bij grondstoffen die schaarser worden naarmate windturbines, zonnepanelen en batterijen de norm worden, daarom bundelen de bedrijven labs en pilots om zeldzame aardmetalen en andere strategische elementen uit afvalstromen op te werken tot nieuwe input voor de industrie, een terrein waar schaal en standaardisering het verschil maken tussen een goed idee en een echte markt. Bestuursvoorzitters Estelle Brachlianoff en Patrick Pouyanné benadrukten dat gedeelde technologie en gedeelde standaarden de leercurve verkorten en het tempo uit de papieren belofte halen.
Voor Suriname is dit nieuws weinig abstract omdat drie lijnen direct terugkomen in dossiers die hier spelen. Methaanreductie raakt aan stortplaatsen rond de steden waar lekmetingen nu vaak ad hoc zijn; een eenvoudige proef met periodieke dronecampagnes levert data die de grootste bronnen zichtbaar maakt en die in één moeite door de klimaatrapportage verbetert. Waterrecycling past naadloos bij industrieclusters en exportbedrijven langs de kust waar piekbelasting op het net en op waterbronnen samenkomen; projecten die processwater hergebruiken dempen kosten en geven tegelijk geloofwaardige ESG-punten in gesprekken met afnemers. Ontzilting met zon en opslag is geen quick fix, maar de Omanees bewezen aanpak laat zien dat het energetische prijskaartje fors lager kan wanneer zonneparken een fabriek deels voeden en zo vraagt een haalbaarheidsstudie minder lef dan vaak wordt gedacht.
Districten en bedrijven die nu al inventariseren waar methaan weglekt, waar water onnodig wegloopt en waar afgedankte apparatuur ligt te verstoffen, vinden de snelste winst zonder een nieuw fonds te bedenken. Zo wordt de internationale samenwerking geen verre showcase maar een praktische routekaart voor Paramaribo en de districten, met als beloning minder verspilling, lagere importdruk en cijfers die ook buiten onze grenzen overtuigen.
