Na een onderhoud aan de zijlijn van de VN-top veranderde de toon van de Amerikaanse president opvallend. Omdat hij stelde dat Oekraïne in staat is al bezet gebied te heroveren en dat dit moment gunstig is omdat Rusland met forse economische problemen zou kampen. Dit is een boodschap die de Oekraïense president onmiddellijk omarmde terwijl bondgenoten in Europa instemmend knikten maar tegelijk nuchter vaststelden dat woorden nog geen nieuwe maatregelen zijn.
De draai kwam via een bericht op Truth Social waarin hij sprak over herstel van de grenzen waarmee de oorlog begon, gedragen door steun van de Europese Unie en vooral van de NAVO. En waarin hij het Russische leger neerzette als een macht die zonder duidelijke koers strijdt, wat scherp contrasteert met eerdere suggesties van landruil als prijs voor vrede en precies daarom als “grote verschuiving” werd betiteld in Kyiv.
Er kwam toch geen aankondiging van zwaardere sancties of een concrete stap die het Witte Huis aan Oekraïense wensen koppelt, zodat de kern van de Amerikaanse lijn aanhoudende steun via bestaande kanalen en druk waar mogelijk voorlopig intact blijft en het risico bestaat dat diplomatieke verwachtingen sneller oplopen dan de beleidsmachine kan leveren.
Wat opvalt in de internationale reacties is de combinatie van opluchting en scepsis, omdat Europese leiders wel ruimte zien voor herijking van energie en defensie. En tegelijk beseffen ze dat elke koerswijziging door parlementen, begrotingen en bondgenootschappelijke procedures moet, en omdat Moskou de retoriek afdoet als ruis zolang die niet vergezeld gaat van nieuwe kosten op het slagveld of in de economie.
