In Canterbury is een bladzijde omgeslagen in veertien eeuwen kerkgeschiedenis, nu Sarah Mullally is aangewezen als nieuwe aartsbisschop van Canterbury en daarmee als eerste vrouw aan het hoofd komt te staan van de Church of England. De huidige bisschop van Londen, sinds 2018 een van de invloedrijkste prelaten van het kerkgenootschap, wordt in maart 2026 in de kathedraal van Canterbury geïnstalleerd en zal meteen ook de ceremoniële primus inter pares worden van de wereldwijde Anglicaanse Gemeenschap, een gemeenschap van naar schatting 85 miljoen gelovigen.
Mullally erft een erfenis die tegelijk zwaar en urgent is, want in haar eerste reacties zette zij scherp aan op twee pijnpunten die het morele gezag van de kerk de afgelopen jaren hebben uitgehold: de opeenvolgende ‘safeguarding’-schandalen rond misbruik en het te lang uitblijven van afdoende bescherming van kwetsbaren, en de heropleving van antisemitisme in de samenleving, waartegen zij expliciet stelling neemt. Volgens haar kan geloof geen schuilplaats zijn voor misbruik of haat, en moet geloofwaardigheid beginnen bij transparantie, herstel en onwrikbare steun aan slachtoffers.
De benoeming maakt ook meteen duidelijk waar de spanningsbogen lopen binnen de Anglicaanse familie. Conservatieve Anglicanen, vooral in delen van Afrika waar wetgeving homoseksualiteit strafbaar stelt en waar vrouwelijke bisschoppen principieel worden afgewezen, reageerden afwijzend op het vooruitzicht van een vrouw aan het kerkelijke roer. De nieuwe aartsbisschop krijgt dus de complexe opdracht om een kerk te leiden die geografisch gegroeid is en theologisch uiteenloopt, en om tegelijk de brug te slaan tussen de meer liberale tradities in het Westen en de behoudende stromingen in het mondiale Zuiden.
Dat Mullally deze rol toevertrouwd krijgt, is geen toevalligheid, als bisschop van Londen bouwde zij een reputatie op als organisator met dossierkennis, iemand die zowel het pastorale werk als de bestuurlijke kant van de kerk beheerst. De komende maanden zullen in het teken staan van het vormen van een team dat de hervorming van de waarborgstructuren voor veiligheid en integriteit kan versnellen, het stroomlijnen van de dialoog over ethische vraagstukken die de wereldwijde gemeenschap verdelen, en het herijken van de publieke rol van de kerk in een tijd waarin religieuze instellingen voortdurend aan legitimiteit moeten werken.
Met de keuze voor een historische primeur geeft de Church of England een signaal dat traditie en verandering elkaar niet hoeven uit te sluiten, mits er helder leiderschap is dat het gesprek openhoudt, de pijn van het verleden niet wegpoetst en ruimte maakt voor gewetensvolle verschillen. Of dat voldoende blijkt om vertrouwen te herstellen bij wie door schandalen en interne strijd vervreemd raakten, zal afhangen van de snelheid waarmee beloften worden vertaald in meetbare bescherming, van de bereidheid om ook lastige gesprekken te voeren over machtsverhoudingen en van het vermogen om wereldwijd geloofsgemeenschappen bij elkaar te houden zonder de scherpte uit wezenlijke overtuigingen te halen.
Wat vaststaat is dat de kathedraal in Maart 2026 niet alleen een nieuwe ambtsdrager ontvangt, maar ook de belichaming van een koerswijziging: een kerk die zich rekenschap geeft van haar verleden, die haar toekomst niet op slot zet met dogmatische barricades en die in het publieke domein de stem wil zijn van geweten, barmhartigheid en recht.
