De financieel economische lijn is opnieuw strak getrokken nu de staat zijn dure schulden heeft doorgeschoven naar beter betaalbare papieren en de looptijden ruimer zijn gezet, niet om nog dieper te lenen maar om een periode te creëren waarin hervormingen en productieve investeringen effect kunnen hebben, want pas dan verandert rust op de kapitaalmarkt in groei die in huishoudens voelbaar wordt. Het vertrouwen van beleggers heeft daarbij een zet gekregen, internationale adviseurs prijzen de vooruitgang en een grote bank raadt de jongere leningen aan, al blijft het nuchter dat herfinancieren alleen werkt wanneer begrotingsdiscipline en inkomsten uit energie en belasting daadwerkelijk binnenkomen en niet verdampen in consumptie.
De regeringsploeg koppelt dat financiële verhaal aan een inhoudelijke agenda buiten de landsgrenzen, de president reist naar het Amazonegebied om Suriname neer te zetten als land met meer bos dan uitstoot en schuift aan in een kring waar financiering, natuurbeheer en rechten van gemeenschappen bij elkaar horen, met de duidelijke inzet dat een deel van de wereldwijde klimaatmiddelen richting intacte bossen en kustecosystemen moet gaan en niet alleen naar gesloten pijpleidingen en staal. Die diplomatie krijgt intussen een morele lading in de eigen regio, want na de verwoestende storm die eilanden en kusten heeft geraakt is er direct humanitaire hulp op weg, via de rampencoördinatie, met het besef dat wederopbouw en klimaatweerbaarheid geen losse projecten zijn maar een lange adem vragen en een regionaal netwerk dat elkaar niet pas vindt wanneer de wind is gaan liggen.
Thuis schuift de aandacht naar veiligheid en verbinding, in de luchtvaart is een traject gestart waarin toezicht, standaarden en cultuur van veiligheid omhoog moeten, extra technische steun uit Europa helpt daarbij en het doel is duidelijk, weg van lijsten die toegang beperken en terug naar volwaardige erkenning, zodat maatschappijen met Surinaamse certificaten weer kunnen landen waar het strategisch telt. Ook aan de grenzen wordt de gereedschapskist bijgewerkt, de militaire politie krijgt moderne hulpmiddelen om reisdocumenten beter te controleren, wat de doorstroom ten goede komt en de risico’s kleiner maakt, precies het soort stille infrastructuur dat pas opvalt wanneer het niet functioneert.
Op de campus zet de universiteit intussen een spiegel neer, met minder nieuwe inschrijvingen maar een duidelijke verschuiving naar een vrouwelijke meerderheid en met docenten die stevig leunen op deeltijd, de technische voorzieningen gaan vooruit, onderzoek krijgt podium en het bestuur werkt aan waardering en loopbanen, toch schuilt de echte opgave elders, opleidingen moeten nog scherper aansluiten op het beroepenveld dat voor de deur staat, van energie en mijnbouw tot digitale handel en zorg, zodat de arbeidsmarkt niet langer klaagt over tekorten terwijl collegezalen vol zitten met talent dat op zoek is naar richting. Daar ligt een kans voor de banken en fondsen die nu goodwill tonen, door beurzen en stageplaatsen te koppelen aan concrete afstudeertrajecten en regionale projecten, want zo wordt doneren investeren en krijgt een viering een blijvend rendement.
