De Amerikaanse minister van Financiën heeft een verjaardagsgroet verstuurd die geen verjaardagsgroet was, want hij gebruikte de herdenking van de publicatie van het Bitcoin-whitepaper om publiekelijk te prikken in twee gevoelige plekken tegelijk, vertrouwen en macht. Scott Bessent zette op sociale media dat Bitcoin nooit dichtgaat, nooit pauze neemt en gewoon blijft draaien, en voegde daar fijntjes aan toe dat sommige senatoren daar misschien iets van kunnen opsteken. Daarmee vierde hij zogenaamd de technische kracht van een digitaal netwerk, maar in feite fileerde hij de politieke stilstand in Washington en legde hij de schuld voor de blokkade openlijk bij Democratische senatoren.
Eind Oktober wordt in de cryptowereld gezien als een soort geboortedag, het moment waarop het eerste document verscheen waarin Bitcoin werd beschreven als digitaal geld zonder centrale baas, een systeem dat transacties vastlegt in een keten waar iedereen tegelijk op meekijkt. Voor aanhangers is dat meer dan techniek, het is een principe van continuïteit. Geen loket dat sluit om vijf uur, geen begrotingscrisis die een server platlegt. Precies dat legde Bessent naast de werkelijkheid van de federale overheid, die gedeeltelijk stilligt na het vastlopen van de begrotingsonderhandelingen, met honderdduizenden mensen die thuiszitten zonder loon en diensten die worden afgeschaald bij instellingen die juist in crisissituaties nodig zijn. Hij gaf dat beeld een partijpolitieke draai door te zeggen dat de stilstand het gevolg is van obstructie in de Senaat en dat de betreffende senatoren beter energie konden steken in het heropenen van de overheid dan in brieven aan zijn ministerie.
Bessent laat al maanden merken dat hij niet kijkt naar crypto als bedreiging, maar als strategisch instrument. Hij heeft publiek verdedigd dat digitale dollars, dus gereguleerde stablecoins die een op een meelopen met de Amerikaanse munt, de invloed van de dollar kunnen verstevigen in plaats van uithollen, omdat ze het mogelijk maken om wereldwijd in dollars te betalen zonder via traditionele banken en correspondentennetwerken te gaan. Hij heeft zelfs de deur opengezet naar iets wat lang taboe was in Washington, namelijk een soort nationale Bitcoinreserve die gevoed kan worden met in beslag genomen bitcoins en eventueel verder kan worden aangevuld zonder extra belastinggeld. Dat klinkt technisch, maar het is eigenlijk een signaal dat digitale bezittingen door de staat niet langer alleen worden gezien als riskant bezit van speculanten, maar als strategische reserve vergelijkbaar met goud, olie of valutareserves.
Binnen de Bitcoin-gemeenschap zelf kwam er meteen repliek, want bekende ontwikkelaars en onderzoekers reageerden dat het netwerk misschien nooit uitgaat, maar zeker niet onaantastbaar is. Zij wijzen op spanningen over recente softwareversies, zorgen over de zuiverheid van het protocol en discussies over hoeveel invloed grote spelers mogen krijgen. Anderen grepen het moment juist aan om de druk op te voeren en riepen de minister op om van woorden beleid te maken en Bitcoin echt op de balans te zetten van de staat. Je zag daardoor in een paar uur tijd twee kampen ontstaan. Aan de ene kant de technische puristen die waarschuwen dat politieke omhelzing ook controle kan betekenen. Aan de andere kant de marktgerichte groep die zegt dat dit precies is waar de asset voor bedoeld was, namelijk een vangnet tegen beleid dat koopkracht wegvreet.
Het ministerie van Financiën is traditioneel voorzichtig en spreekt zelden zo persoonlijk richting het Congres, zeker niet in termen die doen denken aan campagne-taal. Bessent doet dat wel. Hij stelt de shutdown voor als een keuze, geen ongeluk, en duwt de verantwoordelijkheid expliciet bij Democratische senatoren die volgens hem de begroting blokkeren. Tegelijk presenteert hij de president als iemand die buiten de impasse om wereldwijde energiedeals sluit, handelsafspraken binnenhaalt en buitenlandse partners overtuigt om dollars, gas en landbouwcontracten centraal te zetten. De boodschap is dat dit de echte machtspolitiek is, niet een multilateraal klimaatonderhandelingscircuit of een klassieke internationale fondsvergadering, maar directe ruil tussen strategische goederen en politieke steun.
Daar zit meteen ook een waarschuwing voor landen zoals Suriname in verstopt, want wie nu kijkt naar Washington ziet een verschuiving van collectieve regels naar bilaterale onderhandeling. Digitale infrastructuur voor waardeoverdracht, of dat nu via stablecoins, Bitcoin of andere rails loopt, wordt openlijk gezien als een geopolitiek instrument, niet alleen als een speeltje van beleggers. In die wereld houden landen die grondstoffen, energie, voedselzekerheid of klimaatdiensten kunnen leveren ineens meer kaarten in de hand, maar alleen als zij zelf strak kunnen uitleggen wat hun waarde is en die waarde kunnen borgen onder eigen toezicht. Suriname zit op dat kruispunt. Het land profileert zich als koolstofopslag en biodiversiteit, werkt aan formele mijnbouwregels en kijkt tegelijk naar olie en gas in eigen bodem. In een arena waar grote spelers publiek zeggen dat systemen die nooit sluiten betrouwbaarder zijn dan regeringen die wel sluiten, gaat geloofwaardigheid niet meer alleen over mooie verklaringen, maar over transparante betaalstromen, betrouwbare levering en aantoonbare governance.
Het tijdperk van vrijblijvende klimaatretoriek en morele druk zonder harde ruil lijkt voorbij in Washington. Het nieuwe gesprek draait om continuïteit, liquiditeit en directe toegang tot middelen, en Bitcoin wordt daarbij gebruikt als symbool van wat wel werkt, in contrast met een politiek apparaat dat vastloopt. Voor landen die met de Verenigde Staten zaken willen doen, zeker kleine economieën met natuurlijke rijkdom en strategische ligging, is de les dat je beter voorbereid aan tafel verschijnt dan moralistisch aan de zijlijn blijft staan. Wie zijn waarde kan meten en beveiligen, zit dichter bij de knoppen dan wie alleen vraagt om begrip.
